I'll put this in Filipino...

Hindi ko lang maunawaan ang nararamdaman ko ngayon. Yong tipong me mga dahilan para magdiwang, pero di mo feel makipagdiwang. Panahon ng 13th month pay at mga kasiyahan bago magpasko, pero tila may kulang.

Di lang pala sa bonuses, sweldo at mga regalo magiging masaya, o baka naman umedad na ako kaya kung ano ano na pumapasok sa kokote ko.

Ang hirap ipinpoint kung san nanggagaling itong nararamdaman ko ngayon. Di ko alam kung dahil 1-5 ang standing ng Lakers matapos makuha si Dwight Howard at inakalang tapos na ang season sa Nobyembre pa lang, pero nadapa o nauntog sa katotohanang di ganon kadali ang tagumpay. Dahil ba sa mga galit sa Lakers na mga kakilala sa Facebook na patuloy na lumalait at nagtatawa sa kabiguan ng pinakapaboritong koponan ko simula ng bata pa ako (tulad ng Ginebra, na sa kasamaang palad ay nandito rin sa ganitong kondisyon)? Asar-talo ba ako, dahil sa pambubulahaw ng mga tao habang ninanamnam ko ang kasawian ng mapagtalo talo. (E kung titingnan, gumaganti lang naman sila nun panahon na nilalait ko yun idol nilang mukang ewan... :P, di dapat ako mapikon)

Historically, di naman ako pikon na tao mula nun bata ako. Sa totoo lang ay hindi yata ako naasar o napikon kapag sinasabihang mataba o baboy o elepante o balyena. Natatawa pa nga ako pag hinahampas ng barker sa terminal ng dyip yun parte ng likuran ng kinauupuan ko, para lamang ipaalam sa akin na "siyaman yan e, ang laki kasi nito".

Di ko alam kung dahil kulang pa ako ng 2 series sa Return of Marvel Legends, o dahil binenta ko (dahil sa pangangailangan) 'yong isa kong series ng Marvel Universe. O dahil wala pa akong Dreadwing at Megatron sa Transformers Prime. Di ko din alam kung dahil wala ako kahit isang Kobe 7.

Teka puro material na bagay ang pinagsasabi ko. Ano pa nga ba ang kulang? Baka naman may toyo lang ako ngayong araw na ito, which is highly unlikely, dahil di naman ako sinanay ng tatay kong magpakatoyo. Palo ang abot ko pag sinusubukan ko magtoyo, kaya kinalimutan ko na ang magtoyo. Di ko nga lang sure, kung bakit di napigilan ng tatay ko ang pagmamantika ko, gayung nasuheto naman nya ang pagtotoyo ko. (Hirit ng desperadong tumawa, sa gitna ng di maunawaang pakiramdam)

Lunch break na pala, di ko napansin. Di rin napansin ng mga usual kong kasama na di nila ako kasabay. Nalimutan pala ako ng mga taong yayain maglunch. Dahil ba gusto nila akong magdyeta, kaya ginagawa nila sa akin ito? Nagkakamali sila, dahil tsumibog ako ng konti bago ko nagsimula ng blog na ito. HA!!!

Since lunch break naman, tuloy ko na lang ang pagboblog...

Di kaya dahil may kakatwang tao na nakigamit ng cube namin ngayon kaya gnaito ang pakiramdam ko. Dahil inakala kong banyaga itong nasa likod ko, ay kinausap ko sya ng ingles, sumasagot naman ng ingles. Pero me kausap sa telepono ay nagtatagalog naman pala? Napahiya ba ako dahil pinili kong mag-ingles sa panahong di naman pala kailangan? Di bale, hanggang alas-4 lang naman ako magtitiis.

Dahil kaya naiwan ko ang payong na bigay ng honey ko sa van? Na wala akong way para macontact si kuya driver, para makuha ko ang payong ko uli. Bad trip! yun nga kaya? O dahil ang daming nakikisabay sa shuttle namin na hindi naman nakalista, na nakuha pang magpahintay? Iyon kaya?

O baka naman dahil sa kailangan ko na ng bagong working environment? Na dapat ibahin ko na ang sitwasyon ko? Dapat bang kaibiganin ko nang muli si LINA?

Kakaiba kasi ang relasyon namin ni LINA. Pag masaya ako sa trabaho, di ko sya pinapansin. Pero pag hindi, tulad ngayon, parang pakipot naman si LINA. Kakaiba ang relasyon namin, on and off. Pero mabait din si LINA kahit papano. Di nya ako iniiwan, yun nga lang, me panahong parang tamad na tamad sya na ibigay yung hinahanap mo. Pano ba dapat alagaan si LINA? Me mungkahi ba kayo?

12:45 na pala. Sabi ko hanggang 1pm lang ako magblog, dahil magtrabaho na ako uli. Gusto ko pa sanang iblog itong sunod kong gagawin, kaso mahirap namang idetalye sa panulat. Kaya iwan ko muna ito... hanggang sa susunod na lang... iwan ko muna ito... kahit mahirap... kahit malungkot... balik muna ako sa realidad, realidad na dahilan maaari ng kalungkutan. Sayang, realidad lang mayroon ako, wala nang iba...

We cry for a person...

...if we see them hurt, if we see them suffer, if we see people trying to survive and hang on...

Last Saturday evening, I realized how much important life is ... even if that life was never able to really live. I cried for my niece, Margaux Asenath, even if she was never able to touch my hand, I know that she touched my life.


So Masie, I know you are in better hands now. I love you my niece... Please help mommy get by, please tell God to heal her from her physical and emotional wounds she is trying to recover from right now. Please ask Him, like all of us are asking too, that she stabilizes and recovers soon.

I know you left us by a plan, by a purpose. I just wanted to tell you, "I love you Masie". Uncle was not able to see you placed at your resting place. Mommy needs me by her side, I know you will understand.

Bye little Masie... I will miss you. Sorry if I never tried to hear you inside mommy's womb, did not feel your kicks inside mommy's tummy. I saw your angelic face that is important. You will always be an angel for all of us.

I love you Baby Masie...

My "Newbie Collectors" Rant

I read somewhere in one of the Facebook toy collectors group how "older collectors" can be rude in treating younger/newer ones, and here is my response:

Hey rookie! Did you ask something about a similar thing to yourself? Why are you treated that way? Don't you know that even in Physics, our teachers taught us that every action, there is always an equivalent reaction? Or you are maybe skipping school too much to even heard of that?

Didn't your WWE taught you "to know your role, and shut your mouth"? Or can't you just listen more to your John Cena and find a way so we CAN'T SEE your posts?

Yes, the way you post is one big reason why some of us "OLDER" folks seem be "rude" at you. Let me summarize some of the reasons why your claim of disrespect happens...

1. Your post itself is either directly disrespectful (e.g. "I want this toy, point me where I can get it." Seems the word "please" was not taught by your parents, kiddo!) or your spelling and, grammatically and logically incorrect posts disrespect many of the older folks' intellect.

2. You think of the word collecting as equivalent to cash.

3. You are too lazy to browse rules before posting.

4. Your jejemonish way of posting makes you really look stupid.

5. Your spelling and grammar don't help either.

6. You post your "for sale" items where in many of your items can easily pass us trash. Quit giving me the cliche "one man's trash can be other man's gold" for crying out loud, unless you have a plastic recycling machine at your house, that won't pass here, newbs.

7. You think that the words "UP" and "BUMP" are valid responses to inquiries.

8. You respond to posts with prices labelled already with "LAST PRICE?", "If it is priced lower, I will get it.", "Please reserve to me until end of time, err... this month." and the most irritating post: "Ganda nito, kaso di kaya ng budget (This one's very good, but I can't afford it.) Kiddo, remember the poster posted his thread as for sale, not for appreciation. If you can't afford it, have the control to stop typing and posts away (in this case, FB's "enter-post" capability is not delivering good result, it encourages more people to post first, and never think back of their posts ever!).

9. In a "What's out locally?" thread, you post "Where can I find...?" SMH!

10. You feel you are being disrespected every time someone posts a correction or something really informative about your wrong information. Inferiority complex? Loser mentality? Whatever. Friendly advice, study, build your confidence, eat brain foods. It will help, believe me.